56. "Katze"

"Katze"

Opowiadanie

 

Wszystko zaczęło mnie nudzić. Ludzkie spojrzenia, ludzkie oddechy, ludzkie płacze i śmiechy. Oj, chwila chwila… To znaczy, że zaczęli mnie nudzić ludzie.

Mam jakieś dziwne wrażenie, że dawniej byłem ciekawszy od nich. Bardziej żywiołowy, ruchliwy. Lepszy, ot co. Już tydzień obserwuję Berlin i nic godnego mej uwagi nie miało miejsca. A ten niemiecki… Agh, aż mnie ciarki przechodzą. W sumie znam większość języków. Miałem sporo czasu, by móc się ich nauczyć. Och, taki ze mnie szalony podróżnik.

 Siedzę tak na gałęzi drzewa, obserwując otwarte okno. Jakiś dzieciak lata po pokoju ze swoimi zabawkami. Samotność mu doskwiera, nie ma co. Rodzice powinni postarać się o rodzeństwo dla niego. Opieram twarz na dłoniach, przekrzywiając ją lekko na bok. Dzieci. Jako dziecko bałem się kotów. I w sumie nadal się ich boję. Podczas wizyty u mojej babci, jej jakże wspaniały pan Mruczu-Mruczu-Drapie-Mruczek nieźle pokiereszował mi twarz. Paskudne stworzenie, żeby tak rzucać się na małego człowieka. To nie tak, że ja go ciągnąłem za ogon czy coś… A nawet jak tak, to koty są durne!

 - Klaus! – zapewne matka woła syna na obiad. Dziecko rzuca zabawki na łóżko i w podskokach zbiega na dół. No ja nie moooogę…. Jedyna atrakcja poszła się nażreć. No wspaniale. Siedzę i gapię się w okno, w dalszym ciągu znudzony. Teraz to już kompletnie nie mam zajęcia.

Hryyy… Hryyy… Z-zaraz zaraz!

Ja wcale nie przysypiam! T-To tylk…

Co się dzieje.

Tylko na chwilę zmrużyłem oczy, a na parapecie pojawił się kot! Najwyraźniej wlazł jakoś po meblach i usadowił swój rudy zadek na parapecie. Chyba się we mnie wpatruje… Tak. On się na mnie wręcz g a p i.

 - Sio mendo, no sio! Nikt cię tu nie chce, ty niemiecki Garfieldzie! – syczę do niego, odsuwając się ostrożnie w tył. A co robi ten zawszony futrzak? Podnosi swój zad i przeskakuje z parapetu na najbliższą gałąź. Aż się dziwię, że grawitacja nie zadziałała i nie spadł na dół! Jakby tak poleciał te dwa piętra w stronę betonu…

Och. Nie.

Pech chciał, by to była gałąź drzewa, na którym teraz siedzę.

Och. Nie.

Te rude parszystwo tutaj lezie.

Och. NIE.

Nie mam się gdzie odsunąć, a on jest coraz bliżej.

 - ZOSTAW MNIE W SPOKOJU, MENDOOOO!

Zszokowany kot zatrzymuje się, kilkanaście centymetrów ode mnie. Zaczyna łypać tymi swoimi zielonymi oczyskami i przekręca głowę na boki. No co, no co, co taki zdziwiony, no co? Zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, kot… Zaczyna się drzeć. Nie wiem, czy koty mogą się wydzierać w ten ludzki sposób, ale ten pchlarz zaczął miauczeć jak nienormalny i kiwać głową na boki.

 - Zaaaaamkniiiiij pyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyysk! – jęczę, przytykając uszy. Wcale nie panikuję, wcale nie panikuję… NO ALE KURCZE, KOT, KOT! Moja największa fobia siedzi na wyciągnięcie ręki i drze się, jakby chciała mnie zaraz zabić. Tu i teraz.

Tup tup tup tup o majne Tifajne zajne!

Niemka z synem musieli przerwać spożywanie obiadu i przybiegli do okna, by zobaczyć, co się dzieje z kotem. Wystraszone dziecko zaczyna płakać, matka wyciąga w stronę kota drżącą rękę i stara się go przywołać.

W sumie mogłaby mnie poprosić o pomoc.

Ojej, zapomniałem. Przecież ja nie żyję i tylko idiotyczne zwierzątka mogą mnie zobaczyć.

"Katze"

Koniec