"Pomnik"
Dnia jesiennego,
września liściastego
bez rąk i nóg
się człowiek przemieszczał.
Spoglądał oczami,
co tak już niezbyt dobrze widziały,
ale nadzieję w sobie pewną miały
i się czasami uśmiechały.
Głowę swą dnia tego
wysoko uniósł i duży marmur
w niespodziewanym momecnie
przed sobą zobaczył.
Nieżywe postacie wychwalające
modły tak w świecie zbierające
i takie, co ich jeszcze
nikt zdążyć nie poznał.
Cóż to za ludzie ?
Dlaczego ich twarze
tak się cieszą
z kruchych tak dziwnych przekazów ?
Co zrobiły takiego
w życiu swym trzydziestoletnim,
co by dobrocią przewyższyło,
doskonałość lepszą tworząc ?
Pomników w parkach i na ulicach
wprawdzie dużo,
choć tak wiele jednak ich nie znaczy,
bo bohaterów, co nimi tak naprawdę
nie są-wywyższają,
a tych, co walczyli
i nie polegli- pod ziemię wciąż chowają.
~Kate Moore
Bardzo ładny i faktycznie klimatem z 11 listopada wiersz, no i oczywiście gratuluję wam 24 tysięcy wyświetleń waszego bloga. Oby tak dalej dziewczyny !!!
OdpowiedzUsuńWiersz jest przede wszystkim dobry pod względem ciekawej kompozycji i metafor oraz długości - gdyby był za krótki, na pewno nie przekazałabyś wszystkich tych rzeczy, które nam tutaj przekazałaś. Super, super, super :))
OdpowiedzUsuńPoruszyłaś bardzo ciekawy temat w tym wierszu. Faktycznie masz rację, że teraz powstaje dużo pomników na cześć w ogóle nieznanych "bohaterów", którzy nie wnieśli nic ciekawego do światowej kultury, ale są idolami nastolatek i takie pomniki powstają. Taki wiersz był zdecydowanie potrzebny, Kate !
OdpowiedzUsuńOstatni wers bardzo chwytliwy... No nie powiem, że ten wiersz bardzo mnie zachęcił do przemyślenia kilku spraw. Bardzo ładnie
OdpowiedzUsuńChyba nikt nie zdaje sobie sprawy z tego, jak cudownie jest wejść na "Maki i poezję" i po całym zabieganym dniu oddać się chwili relaksu i przeczytać najpiękniejsze wiersze świata, jakie właśnie prezentujecie na waszym blogu. Genialny wiersz, taki poruszający, a do tego niebywała konstrukcja wiersza. Podoba mi się ! <3
OdpowiedzUsuń