78. "Cud"- Rozdział 6

- Halo ! Czy nic panu nie jest ? – usłyszałem nad sobą piskliwy kobiecy głos – Dobrze się pan czuje? Otworzyłem oczy. Nade mną stało mnóstwo osób szepczących sobie coś do uszu. Nie miałem pojęcia co tutaj robię. Podniosłem się powoli z  ławki, strzepując szary pył ze spodni.

- Nie –rzekłem – Nic mi nie jest. Wszystko… Wszystko jest w porządku.

Gdy tylko to powiedziałem, wszyscy ludzie odeszli. Wrócili do swoich spraw, co wcale mnie nie zaskoczyło. Oni nawet mnie nie znali.

 Przez chwilę zastanawiałem się co ja właściwie robię w tym parku. Nagle jednak doszła do mnie ta bolesna prawda. Przeze mnie nie żyje dziesięć osób. Dziesięć. Taka mała liczba, a jednak teraz znaczyła tak wiele. Dziesięć serc. Niewinnych serc… Tylu ludzi. Przeze mnie. Czułem, jak moje własne myśli mnie zabijają. Obóz. Ucieczka. Poświęcenie. Śmierć. Moja wolność.  Nagle przypomniałem sobie o Stefanii. Nie wiem co sądzić o tej dziewczynie. Nie czułem się przy niej obco, mimo tego, że prawie w ogóle jej nie znałem. Wtem zobaczyłem starszą kobietę stojącą na rogu jakiejś ulicy. U jej stóp stało małe wiaderko z wodą, w którym stał mały bukiet róż. Poszedłem w jej stronę i gdy już ją mijałem, kobieta powiedziała zachrypłym głosem:

- Młody człowieku, tak bardzo bolą mnie już nogi. Czy zechciałbyś może kupić ten bukiet róż ?

- Ale… Ale ja nie mam pieniędzy – odrzekłem lekko zawstydzony.

Ta starsza pani popatrzyła mi nagle w oczy i powiedziała:

-Masz bardzo ładne oczy, wiesz o tym ? – przez chwilę wydawało mi się, że sama zadała sobie to pytanie – Zapewne musisz mieć mnóstwo dziewczyn czekających na ciebie. Możecie być w końcu szczęśliwi, bo przecież Polska jest wolna !

- To znaczy… - zacząłem – Jest ktoś…

Rzecz jasna myślałem o Stefanii.

- Na pewno szczęściara z tej dziewczyny – kobieta nie zastanawiając się ani chwili, wyjęła z wiaderka bukiet róż i podała mi je.

- Proszę. Zachowaj je – powiedziała.

- Ale… Ale… To tak za darmo ? Niewiele ludzi daje cokolwiek za darmo, nie mając w tym jakichkolwiek korzyści – rzekłem – Jest pani bardzo dobra dla mnie…

- Widzisz chłopcze – powiedziała – na tym świecie jest mnóstwo ludzi. Dobrych i złych. Tych dobrych można bardzo łatwo poznać. Po ich dobrych uczynkach i po tym, co dają innym na co dzień. Ale ci źli… Ci źli kryją się w ciemnych zakamarkach i tylko czasami pokazują swe prawdziwe oblicze. Zapytasz mnie pewnie zaraz, co ci ludzie mają związanego z tymi różami. Otóż nowe, pachnące róże są tak jak ci dobrzy ludzie, bo już spoglądając na nie widzisz, że nadają się, by wstawić je do wazonu. A te zwiędłe i przebrzydłe róże czasami wydają się być zdrowe, ale gdy bliżej się im przypatrzysz tak naprawdę nadają się tylko do wyrzucenia. Weź to – odrzekła, po czym wręczyła mi bukiet róż – Tak po prostu. Za darmo. I zapamiętaj, co ci powiedziałam.

Starsza kobieta odeszła z wiaderkiem wody, zostawiając mnie samego na tej pustej ulicy. Gdy tylko popatrzyłem na ten cudowny bukiet, od razu pomyślałem o Stefanii. Na pewno by się ucieszyła na ich widok. Nie zwlekając ani chwili dłużej, pobiegłem do domu pana Kramkowskiego, by jak najszybciej się z nią zobaczyć. Gdy tylko wbiegłem do środka, zobaczyłem pana Wacława siedzącego na sofie z bardzo ponurą miną na twarzy.

- Co się stało ? – zapytałem ze zdziwieniem.

Pan Kramkowski po długiej chwili milczenia powiedział:

- Usiądź sobie chłopcze.

Posłusznie usiadłem na stojący nieopodal fotel. Czułem w głosie pana Kramkowskiego, że zaraz powie coś smutnego.

- Stefania… - przerwał – Stefania… ona…

O mój Boże. Tylko nie to.

- Co z nią ? – zapytałem, choć tak bardzo bałem się odpowiedzi.

- Ona uciekła. Przed chwilą zobaczyłem, że nie ma jej w pokoju.

Gdy ta informacja dotarła do mnie w całości, bez słowa wybiegłem z domu pana Wacława, zatrzaskując za sobą drzwi. W ręku trzymałem jedynie te róże, które dostałem zaledwie przed chwilą. Gdzie ona mogło pójść ?

- Stefania ! – wrzasnąłem ile sił w płucach biegnąc w pośpiechu przez ulicę. – Stefania ! – dostrzegłem przed sobą duży szyld z napisem „Cmentarz komunalny”. Z jednej strony wydawało mi się to bezsensowne, żebym znalazł ją właśnie w tym miejscu, ale druga strona podpowiadała mi, by tam zajrzeć. Nigdy nie lubiłem przychodzić na cmentarz. Wyczuwałem zawsze jakąś dziwną grozę tego miejsca i tak było również teraz. Stare, marmurowe pomniki z dwoma datami i wielkimi krzyżami. Nieopodal dało się usłyszeć ćwierkanie ptaków, a słońce świeciło na czarno- zieloną polanę. Jest. To ona. Stefania. Siedziała sama na wielkiej, ciemnej ławce, spoglądając na czyjś grób. Nie chciałem jej wystraszyć. Delikatnie spocząłem na ławce. Podniosła głowę. Łzy. Z jej oczu płynęły łzy.

- Obiecałeś mi wczoraj, że przyjdziesz – powiedziała z wyrzutem.

- Wiem. Przepraszam- powiedziałem.

Stwierdziłem, że nie ma sensu, aby jej cokolwiek tłumaczyć. Za dużo czasu by mi to zajęło.

- Kto to ? – zapytałem, wskazując na grób.

„Zygmunt Rączkowski. Żył 5 lat.”

Stefania przez chwilę milczała. Wydawało mi się, że zbiera myśli, gdy nagle powiedziała:

- To był… To jest mój braciszek. Zmarł na gruźlicę. Były zbyt duże powikłania. Nic nie dało się zrobić.

Ona straciła jeszcze więcej niż mi się to wydawało. O wiele więcej. Oboje przez chwilę milczeliśmy.

- Stefania – zacząłem – Dlaczego uciekłaś ?

Wytarła łzy z policzków i przez chwilę patrzyła na mnie ze zdziwieniem.

- Uciekłam ? Ja wcale nie uciekłam – powiedziała zdecydowanym tonem głosu – Ja po prostu chciałam odwiedzić grób mojego brata.

Opuściłem głowę i spojrzałem na czerwone róże, które trzymałem w ręku.

- Właściwe te kwiaty miały być dla ciebie, ale jemu się bardziej przydadzą – rzekłem, po czym położyłem bukiet na malutkim marmurowym pomniku.

- Dziękuję – powiedziała Stefania.

- Za co ? – odrzekłem ze zdziwieniem.

- Za to że jesteś  - po czym odwróciła głowę w moją stronę i kąciki jej ust powędrowały ku górze. Złapała mnie za rękę. Chciałem, by już nigdy nie wypuściła jej ze swojego uścisku.

 ~Kate Moore