70. "Cud" - prolog oraz notka od autorki

Zgodnie z zapowiedziami, nadszedł czas na publikację Fan Fiction pod tytułem „Cud” na naszym blogu. Na wstępie chciałabym powiedzieć, że nie jestem zwolenniczką pisania opowiadań z tego gatunku. Uważam, że jest to dość niedojrzały sposób na wyrażanie swoich myśli twórczych (Pisząc to nie mam żadnych złych intencji w kierunku fanów Fan Fiction. Warto wziąć pod uwagę, że jest to jedynie moja obiektywna ocena, a to tylko i wyłącznie Wasza sprawa, co lubicie pisać ) Jednak mimo to, gdy obejrzałam film „ Życie za życie. Maksymilian Kolbe”, dostałam niesamowitą dawkę weny twórczej i zabrałam się do pisania. Jestem wielką fanką kina wojennego, więc zainspirowanie się takim filmem było dla mnie ogromną gratką. Czy wyszło dobrze, czy nie, powinniście ocenić sami. Chciałabym tylko dodać, że opowiadanie to powstało około półtora roku temu, gdy styl mojego pisania był zupełnie inny niż jest teraz. Wydaje mi się również, że temat również nie był taki łatwy, więc prosiłabym byście również to wzięli pod uwagę. To tyle z mojej strony, a teraz zapraszam Was bardzo serdecznie do przeczytania mojego pierwszego i najprawdopodobniej ostatniego opowiadania z gatunku Fan Fiction, pod tytułem „Cud”!

Nie było już nic. Nagle zapanowała cisza. Cisza, która trwała wieczność. Spośród deszczu spadającego na ziemię można było dostrzec łzy. Łzy kogoś, kto bardzo dużo stracił. Deszcz padał i padał, a ja byłem tam zupełnie sam. Oddalony od rzeczywistości w kruchym wymiarze ludzkiego życia. Niebo płakało. Płakało nad tymi, którzy są tutaj, na dole. Wiosenne liście układały się w cichą symfonię żalu i bólu, który przeszywał mnie na wylot. Nawet moja jedyna przyjaciółka, nadzieja, gdzieś odeszła. Każdy krok sprawiał, że coraz bardziej czułem smak wiosennego powietrza, rześkiego dnia i nocnego zmierzchu. Zimny pot na czole nic nie znaczył w porównaniu z tym, co tak naprawdę czułem. Moje suche, oblepione czerwonymi strupami usta ułożyły się w bolesny uśmiech. Każda kropla deszczu coraz bardziej przemakała moje pasiaste ubranie. „Naprzód, idź naprzód” – mówiły moje myśli, ale nogi odmawiały mi posłuszeństwa. „No dalej, umarła nadziejo, gdzie jesteś?” Wycieńczony upadłem na ziemię, składając ręce do ostatniej modlitwy.

~Kate Moore  

Jeśli chcecie przeczytać więcej na temat filmu, który zainspirował mnie do napisania Fan Fiction, wejdźcie tutaj.