73. "Cud" - Rozdział 3

Ruszyłem dalej. Wydawało mi się, że wszystko teraz się zmieni. Skoro spotkałem życzliwych ludzi, którzy byli gotowi mi pomóc, wszystko będzie wyglądało inaczej. W tej wojnie nic nie jest jednak jasne. Nawet nie zdążyłem im za to podziękować.Oni powoli zabierają mi wszystko. Zaczynam tracić nawet moje uczucia. To jest po prostu niesprawiedliwe… Świat jest niesprawiedliwy. 

Chciałbym, aby kiedyś nadszedł kiedyś taki dzień, kiedy nie będę musiał już się bać. I wierzę, że kiedyś nastanie kiedyś taki dzień. Myślę, że wtedy będę najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Zdawałem sobie sprawę z tego, że przede mną jeszcze długa droga, a ja miałem coraz mniej sił, by postawić kolejny krok. Wtem, zza koron wielkich drzew, dostrzegłem panoramę miasta, które wydawało mi się być znajome. Kraków… Tak, to na pewno Kraków. Moje miasto rodzinne. Spędziłem tam swoje najlepsze chwile. Bardzo tęskniłem za tym codziennym gwarem na ulicach i za zapachem tego miejsca. W Krakowie zawsze wszystko było inne. W czasie wojny wszystko się w tym mieście zmieniło. Były to teraz tereny niemieckie. Podchodząc jeszcze bliżej, dostrzegłem niemiecką flagę powiewającą na maszcie nieopodal rynku. Sięgając wspomnieniami, pamiętam jeszcze czasy, gdy Kraków tętnił życiem. Nikt nie bał się o Niemców czyhających za każdym rogiem. Teraz to miasto wyglądało zupełnie inaczej. Idąc ulicą, patrzyłem ludziom, których mijałem głęboko w oczy. Widziałem tam ból, strach i przerażenie. Nie w takich okolicznościach chciałem powrócić to tego miejsca. To nie tak miało wyglądać. Wyciągnąłem z kieszeni kartkę, którą wręczył mi starszy mężczyzna, zanim odszedłem. Wierzyłem, że dzięki temu człowiekowi,  którego imię widniało na kartce, moje życie się zmieni. Bardzo w to wierzyłem. W zasadzie znałem plan Krakowa na pamięć, więc nie był to dla mnie jakiś specjalny problem, by dotrzeć na ulicę Wrzosową. Dom pana Kramkowskiego znajdował się na końcu tejże ulicy. Był to wielki ceglany budynek otoczony dookoła metalowym płotem. Wszedłem przez brązową bramę i zapukałem drzwi. W progu pojawiła się kobieta średniego wzrostu, ubrana w czarną sukienkę i biały fartuch. Jej rude włosy były uczesane w surowy kok.

- Czego pan tu szuka ? – zapytała oschle.

- Ja do pana Kramkowskiego – powiedziałem niepewnie, opuszczając wzrok.

- Po schodach w górę – rzekła, pokazując na brązowe, drewniane schody – A później na prawo i zobaczy pan duże zielone drzwi.

- Dziękuję – odparłem, po czym przeszedłem przez duży salon z kilkoma sofami i wszedłem powoli po schodach w górę.

Oprócz tej kobiety i pana Kramkowskiego chyba nikogo nie było w tym ogromnym domu. W centrum salonu dostrzegłem duży adapter stojący na blacie, otoczony przez bukiet słoneczników stojących w wazonie. Korytarz na pierwszym piętrze był bardzo duży i panował w nim niemały przepych. Na suficie wisiało kilka złotych żyrandoli, a wzdłuż korytarza po obu stronach rozciągały się skórzane sofy. Na końcu znajdowały się zielone drzwi, lekko uchylone. Zapukałem, a gdy nikt nie odpowiadał, wszedłem do środka.

- Halo, czy jest tu ktokolwiek ? – powiedziałem nieco głośniej.

Wielki gabinet pana Kramkowskiego wydawał się być jednak pusty. Naprzeciwko wielkiego topornego biurka znajdowało się duże okno z widokiem na panoramę miasta. Wtem, spoza wielkich regałów wyszedł pan Kramkowski. Był tak niski, że na początku w ogóle go nie zauważyłem. Miał siwe włosy, bezwładnie opadające mu na czoło i był ubrany w czarny garnitur.

- O, pan musi być Juliuszem Dworakiem ! Tak się cieszę, że mój drogi przyjaciel wysłał swojego przedstawiciela. Ale wygląda pan trochę – powiedział robiąc krótką przerwę i obserwując moje ubranie – nietypowo jak na przedstawiciela ważnej firmy przewozowej – Mimo wszystko proszę spocząć, a tymczasem ja poproszę gosposię o zaparzenie kawy i porozmawiamy na temat naszych interesów.

- Ale… Ale ja nie jestem panem Dworakiem – powiedziałem.

Pan Kramkowski zatrzymał się w połowie drogi do drzwi.

- Nie ? – zapytał – To w takim razie kim pan jest ?

Nie wiedziałem co mam mu odpowiedzieć. Wydaje mi się, że raczej nie zabrzmiały by zbyt dobrze słowa: „ Dzień dobry, uciekłem z obozu koncentracyjnego i proszę pana o pomoc.” Ale nic innego nie przyszło mi do głowy.

- Nazywam się Jan Tyltz… I jestem tutaj po dokumenty… Fałszywe dokumenty… Uciekłem z obozu koncentracyjnego – powiedziałem.

Pan Władysław wpatrywał się we mnie ze zdziwieniem.

- Uciekł pan z obozu i przeszedł pan tak długą drogę, żeby znaleźć się… -  w tym momencie pan Kramkowski pokręcił głową z niedowierzaniem – Tutaj ?

- To znaczy po drodze wstąpiłem do pewnego starszego człowieka i on… On mi pana wskazał – rzekłem.

- O tak, to zapewne był Ludwik, mój znajomy ! Jak się miewa ? – zapytał pan Wacław podchodząc do biurka i kładąc na stole kilka książek.

- On – zacząłem, choć trudno mi było o tym mówić – On i jego rodzina nie żyją – dokończyłem – Niemcy do nas dotarli i… tylko ja uciekłem.

Nie byłem w stanie popatrzeć temu człowiekowi w oczy. Po prostu nie byłem w stanie. Ale to, co powiedział bardzo mnie zaskoczyło.

- Chłopcze – zaczął – Wojna to nie czas na bycie smutnym i sponiewieranym przez łzy. Patrzyłem na cierpienie drugiego człowieka zbyt długo, żeby teraz rozpaczać – odrzekł – Nie musisz się niczym martwić. Załatwię ci odpowiednie dokumenty i będziesz miał nowy dom – dokończył.

- Naprawdę ? – zapytałem z niedowierzaniem.

- Tak. Nie martw się. Najgorsze już za tobą – powiedział.

Po raz kolejny zaskoczyło mnie to, że wojna niesie ze sobą jeszcze taką cechę jak uprzejmość.

- Poza tym Polska już odlicza dni do kapitulacji Niemiec. Już niedługo, Janku – odparł, poklepując mnie po plecach – Już niedługo wszyscy będziemy wolni.

- Też w to wierzę – powiedziałem.

Po pół godzinie byłem już zupełnie innym człowiekiem. Miałem dom, który tylko czekał na to, aby w nim zamieszkać. 

~Kate Moore