140. "Wiolonczela" Rozdział III

 Piękne sny nie opuszczały mnie przez całą noc. Barwne płatki śniegu sypały się z nieba i pokrywały wszystko wkoło, w mym wyimaginowanym świecie. Każdy krok, każdy oddech, zdawały się trwać nieskończenie długo, jakby spacer po tym barwnym śniegu miał się nigdy nie skończyć. Ale nie przeszkadzało mi to. W tym świecie chciało się żyć.

Łomot.

139. "Dziś...Jutro...Na zawsze..."

"Dziś...Jutro...Na zawsze..."

Ona będzie śmiać się i kłamać ci prosto w twarz,

powie ci, że dobrze z nią jest, gdy będzie płakać

i zabierze siebie w podróż gdzieś do świata

i zabierze cię tam, gdzie nic cię nie zaboli przez lata.

Ona ci zdejmie kajdany z serca twego na zawsze

zapłacze, gdy będziesz płakać, śmiać się będzie, gdy będziesz się śmiać

i powie ci dokąd to wszystko, to wszystko to zmierza

i powie ci znad filiżanki kawy rozlanej, że się tobie powierza.

Ona cię nauczy jak kochać i liczyć, liczyć na siebie,

zapyta co cię kiedy w życiu twoim spotkało złego

i jak oddychać, oddychać już nie będzie mogła

i jak oddychać zapomni, zapomni na pewno, w snach twych do siebie samego

będzie wiodła.

138. "Oczy, dusza- ON" Część 2

"Oczy, dusza- ON"

O tym się nigdy nie mówi w towarzystwie
Prawdę się omija szerokim łukiem
Ale on, w domu, niczym broń
Strzela przekleństwami, z głośnym hukiem
Sąsiadów przeprasza, uśmiecha się leniwie
Jakby bez entuzjazmu, kiwa głową
W takt uderzeń pięścią o blat domowego stołu
Obiecując im przyszłość- cichą i nową
Ale wiadomo, że się nie zmieni
Jego obietnice są tylko kłamstwami,
Wady swej żony widzi już z daleka,
A swoje słabostki zapija mymi łzami

~Victoria Blanc

137. Kącik Poetycki nr 7 - Wisława Szymborska

 Wisława Szymborska

Na specjalne życzenie Pani Elizy Gąbki w dzisiejszym Kąciku Poetyckim omawiamy postać Wisławy Szymborskiej - wybitnej polskiej poetki i zdobywczyni Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Ważnym powodem, aby poruszyć temat Pani Wisławy jest również fakt, że zaledwie kilka tygodni temu minęła już 3. rocznica jej śmierci.

136. "Oczy, dusza- ONA" Część 1

"Oczy, dusza- ONA"

Ona znów zęby, podobne do sznurów z perłami,

Wyszczerza w uśmiechu radosnym

Kobieta, co w serce zimne ma jak śnieg

A na zewnątrz podobna do wiosny

Grzeszy ona kłamstwem i obmową

Zapija swe przekleństwa najmocniejszym winem

Gramofon wypłakuje w salonie melodie Chopina

A ona ich z uśmiechem wysłuchuje dzień za dniem

Na zewnątrz przesłodka, a w sercu ma ona

Tyle goryczy, że ludzki smak morduje

Kto by pomyślał, że tak piękna kobieta

W swojej głowie przeciw wszystkim knuje

~Victoria Blanc

135. "Wrzeciono"

"Wrzeciono"

 Proszę, złap mnie za rękę i poprowadź przez świat,

bo choć spędziłam tu już tak wiele lat, 

dopiero ty udowadniasz mi sens istnienia,

bliski serc naszych ukojenia.

Proszę, usiądź ze mną razu pewnego na zimnym piasku,

obejrzyjmy raz jak dzień powstaje w słońca brzasku,

udowodnij, że tęsknota czasem też dobro przynosi,

tęskniąc wielu trosk się do innych nie zanosi.

Proszę, wytłumacz mi gdzie się sprawiedliwość tego świata podziała,

bo chyba ona wymysłem dusz ludzkich się stała,

nie można jej tu wyczuć, dotknąć ni zbadać,

a mówią przecież, że wszystko się z niej musi składać.

Proszę, nie odchodź, gdy dzień nowy znów nadejdzie,

prawdziwe słońca bez twej obecności nawet nie wzejdzie,

bez ciebie już wolę w głąb nieba skoczyć,

żadnej już walki ze światem nie mogę stoczyć.

134. "Wiolonczela" Rozdział II

Tego dnia śnieg rozleniwił się na dobre i postanowił, że zostanie nad ziemią, w chmurach. Jakoś nie miał ochoty na spadanie na ziemię.

Kaszel po raz kolejny ściskał moje płuca. Ech, a ledwo co wyzdrowiałam i miałam nacieszyć się mrozem. Mama od rana wychodziła z domu, wracała, wychodziła, wracała, wychodziła… Z każdym powrotem zdawała się być bardziej wystraszona i blada. Ja, nie mając lepszego zajęcia, zamiatałam podłogę w domu, nucąc pod nosem.

133. "Oddechy"

"Oddechy"

Dzień nosił noc na rękach,

tańczył z nią w blasku chwały,

przemieniał serca ciepłe w lód,

aż oczy w końcu oniemiały.

I kłamał jak z nut, że ból odejdzie,

by tylko noc wywyższyć wielce,

a ona choć kłamać nie umiała,

oglądała dusz ludzkich wisielce.

Słodycze widział w blasku dnia,

gorycze ciche w blasku nocy,

świat zamieniał się z jasności w czerń

jak kruche porcelany niemocy.

Z niemożliwości lepił gwiazdy,

z radości słońce, co ukochał,

chmury pozostawił w blasku ciemności,

gdy kwiat fuksji usychał.

Na końcu znowu noc i dzień

raczyły dusze z fuksjami, w dniu się kąpały,

a później nocą słabo oddychały 

i żniwem wzajemnym ofiary zbierały.

132. Podziękowania

 

Witajcie! 

Jak wiecie, głosowanie na Blog Roku 2014 zakończyło się dzisiaj o godzinie 12.

Chciałyśmy podziękować wszystkim, którzy oddali swój głos na Maki i poezję! :)

Od początku wiedziałyśmy, że nie mamy zbyt sporych szans w kategorii Blogi Nastolatków. Chciałyśmy wziąć udział w konkursie, aby móc zaprezentować swój blog- a nuż, może parę osób tutaj wpadło i przeczytało nasze wpisy?

Poza tym pieniądze uzbierane z SMSów zostaną przeznaczone na Fundację Dzieci Niczyje, więc głosując, każdy z nas mógł jakoś dopomóc! 

To właśnie najbardziej nas cieszy- nasi Czytelnicy mogli pomóc tej fundacji, a fakt, że zagłosowaliście właśnie na nasz blog jest dla nas bardzo ważny!

Dziękujemy za to, że z nami jesteście i że przyłączyliście się do tej akcji. 

Cóż więcej mogę rzec?

Do zobaczenia w czwartek! Kate Moore z pewnością przygotuje dla nas kolejne, piękne dzieło.

Pozdrawiamy,

Victoria Blanc i Kate Moore

131. Kącik Poetycki nr 6 - Edward Stachura

Edward Stachura

Urodził się 18 sierpnia 1937 roku w Charvieu, we wschodniej Francji jako syn polskich emigrantów - Stanisława i Jadwigi Stachurów. Swoją przygodę z poezją i literaturą zaczął już w wieku 17 lat i trudno uwierzyć w to, że na początku planował studia z elektroniki. Mimo tego, za sprawą swojego bardzo bliskiego przyjaciela Janusza Żernickiego, szybko zmienił swoje plany życiowe, przez co naraził się na konflikt z ojcem, który nie mógł zaakceptować studiów romanistycznych na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim wybranych przez Edwarda Stachurę. 

130. "Król-podwładny"

"Król-podwładny"

Splata swe palce, twarz na dłoniach opiera,

Z wyższością wpatruje się w lud dookoła

Sam czuje się panem wszystkiego stworzenia

A nie widzi, że jest poddanym

Skóra poszarzała ręce jego zdobi

W żyłach pulsuje krew, co bliżej

Ma do jadu. A nadgarstków

Trzymają się ciężkie kajdany zniewolenia

Przykrym jest, że sam nie dostrzega,

Jak mocno jest zniewolona jego dusza

Przez uciechy życia przyziemnego,

Przez czerwony napój w kielichu,

Co tak przypomina krew najdroższą

A na co dzień daje mu tępe ukojenie

I tak, pozostawiony sam sobie,

Brnie w to bagno, zaciskając drżące pięści

Choć wydaje się królem każdego kamienia

Jest tylko poddanym swojego nałogu

~Victoria Blanc

129. Blog Roku 2014!

Choć nasi Czytelnicy są ludźmi, trochę humoru na wstęp nie zaszkodzi. :)

Witamy wszystkich!

Mogliście zauważyć, że od pewnego czasu na naszym blogu, w kolumnie po lewej stronie, widnieje obrazek związany z konkursem Blog Roku.

 2014 rok był dla nas wyjątkowy, nasza twórczość bardzo się rozwinęła, stworzyłyśmy wiele dzieł, z których jesteśmy zadowolone. Dlatego właśnie zdecydowałyśmy się na wzięcie udziału w tym konkursie!

Kategoria "Blogi Nastolatków" jest tym bardziej wyjątkowa, bo możemy zaprezentować swój blog, nieco różniący się od tych młodzieżowych. :)

Chciałyśmy zachęcić Was, naszych Czytelników (bez których ten blog by nie istniał), do oddania głosu na "Maki i poezję". Co należy zrobić? To proste.

Należy wysłać SMS o treści D11358 na numer 7122.

Głosowanie potrwa do 10 lutego, do godziny 12:00.

Warto wspomnieć, że środki pozyskane z głosowania zostaną przeznaczone na Fundację Dzieci Niczyje! :)

Więcej możecie dowiedzieć się po kliknięciu w obrazek "Blog Roku 2014" albo po kliknięciu w link:

http://www.blogroku.pl/2014/kategorie/maki-i-poezja,a71,blog.html

Zachęcamy do głosowania i pozdrawiamy wszystkich serdecznie!

Kate Moore i Victoria Blanc

128. "Panta rhei"

"Panta rhei"

Najwyżej jesteśmy pod jednym niebem

I mamy to samo powietrze w nozdrzach,

najwyżej kochamy tylko siebie,

egoistycznie zamykając oczy, gdy dusza upada.

Najwyżej słońce przykryło oczy

i wtedy widzieliśmy rzeczy, których dzień nie przynosi,

najwyżej noc odkryje nam twarze,

by spojrzeć czas biegnie nieuchwytnie, nie tak jak marzę.

Najwyżej przejdziemy do historii

I opowiemy innym, jak żyć należy iluzjami,

najwyżej nie zapomnimy, że nasze oczy łzami nawzajem zostały splecione

i przez to życia nasze zostały ocalone.

*Adnotacja do tytułu wiersza*

"Panta rhei" to słynna grecka sentencja, która właśnie z tego języka dosłownie tłumaczona na polski oznacza "Wszystko płynie".