147. Światowy Dzień Poezji i Kącik Poetycki nr 8 - Juliusz Słowacki

Światowy Dzień Poezji

Dzisiaj na całym świecie obchodzony jest Dzień Poezji. Został on ustanowiony przez UNESCO stosunkowo niedawno, bo w 1999 roku. Coroczne główne uroczystości odbywają się w europejskiej stolicy miłości, czyli w Paryżu. Ciekawostką może być również to, że niegdyś był on obchodzony 5 października na cześć Wergiliusza- wybitnego poety starożytnego Rzymu. W tym podniosłym dla nas wszystkich dniu, chciałybyśmy złożyć wszystkim poetom oraz osobom kultywującym poezję, najserdeczniejsze życzenia. Niech te słowa, które wiodą prym w wierszach, płyną i płyną, rozświetlając Wam wszystkim poetycką drogę. Poniżej możecie przeczytać, jak zwykle co dwa tygodnie, Kącik Poetycki - tym razem o Juliuszu Słowackim.

 Juliusz Słowacki

W ten wyjątkowy dzień w naszym Kąciku Poetyckim nie mógł znaleźć się nikt inny jak jeden z trzech Wieszczów Narodowych - Juliusz Słowacki. Poeta niezwykle wrażliwy, wybitny człowiek romantyzmu. W swoich wierszach kierował się uczuciami oraz docenianiem upływającego życia. Juliusz Słowacki urodził się 4 września 1809 roku w Krzemieńcu na Ukrainie. Jego rodzice również zajmowali się literaturą- ojciec był profesorem literatury w Liceum Krzemienieckim, matka natomiast była osobą o kulturze literackiej i osobistej. Po śmierci ojca Słowackiego, to ona zajmowała się domem oraz wychowaniem syna. Wiele w swoim życiu podróżował, przebywał na emigracji we Francji oraz w Anglii, co było spowodowane trudnymi czasami w historii państwa polskiego. W swoim życiu poznał Adama Mickiewicza oraz Zygmunta Krasińskiego. Ten drugi do końca życia Juliusza Słowackiego pozostał jego bardzo dobrym przyjacielem. Słowacki był nie tylko poetą - napisał również "Balladynę" oraz "Kordiana". W 1848 roku, mimo swojej choroby, wyruszył do Wielkopolski, by wziąć udział w tamtejszym powstaniu, jednak w rezultacie tak się nie stało. Zamiast tego, spotkał się po raz ostatni ze swoją matką we Wrocławiu. Juliusz Słowacki zmarł młodo, w wieku 40 lat, 3 kwietnia 1849 roku w Paryżu. W pamięci wielu Polaków zapisał się nie tylko jako wybitny poeta, ale również jako niesamowity patriota. 

"Testament mój"

 Żyłem z wami, cierpiałem i płakałem z wami,
Nigdy mi, kto szlachetny, nie był obojętny,
Dziś was rzucam i dalej idę w cień - z duchami -
A jak gdyby tu szczęście było - idę smętny.

Nie zostawiłem tutaj żadnego dziedzica
Ani dla mojej lutni - ani dla imienia; -
Imię moje tak przeszło jako błyskawica
I będzie jak dźwięk pusty trwać przez pokolenia.

Lecz wy, coście mnie znali, w podaniach przekażcie,
Żem dla ojczyzny sterał moje lata młode;
A póki okręt walczył - siedziałem na maszcie,
A gdy tonął - z okrętem poszedłem pod wodę...

Ale kiedyś - o smętnych losach zadumany
Mojej biednej ojczyzny - przyzna, kto szlachetny,
Że płaszcz na moim duchu był nie wyżebrany,
Lecz świetnościami dawnych moich przodków świetny.

Niech przyjaciele moi w nocy się zgromadzą
I biedne moje serce spalą w aloesie,
I tej, która mi dała to serce, oddadzą -
Tak się matkom wypłaca świat - gdy proch odniesie...

Niech przyjaciele moi siądą przy pucharze
I zapiją mój pogrzeb - oraz własną biedę;
Jeżeli będę duchem - to się im pokaże,
Jeśli mię Bóg uwolni od męki - nie przyjdę...

Lecz zaklinam - niech żywi nie tracą nadziei
I przed narodem niosą oświaty kaganiec;
A kiedy trzeba - na śmierć idą po kolei,
Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec!...

Co do mnie - ja zostawiam maleńką tu drużbę
Tych, co mogli pokochać serce moje dumne;
Znać, że srogą spełniłem, twardą bożą służbę
I zgodziłem się mieć tu - niepłakaną trumnę.

Kto drugi tak bez świata oklasków się zgodzi
Iść... taką obojętność, jak ja, mieć dla świata?
Być sternikiem duchami napełnionej łodzi,
I tak cicho odlecieć - jak duch, gdy odlata?

Jednak zostanie po mnie ta siła fatalna,
Co mnie żywemu na nic... tylko czoło zdobi;
Lecz po śmierci was będzie gniotła niewidzialna,
Aż was, zjadacze chleba - w aniołów przerobi.