"Wrzeciono"
Proszę, złap mnie za rękę i poprowadź przez świat,
bo choć spędziłam tu już tak wiele lat,
dopiero ty udowadniasz mi sens istnienia,
bliski serc naszych ukojenia.
Proszę, usiądź ze mną razu pewnego na zimnym piasku,
obejrzyjmy raz jak dzień powstaje w słońca brzasku,
udowodnij, że tęsknota czasem też dobro przynosi,
tęskniąc wielu trosk się do innych nie zanosi.
Proszę, wytłumacz mi gdzie się sprawiedliwość tego świata podziała,
bo chyba ona wymysłem dusz ludzkich się stała,
nie można jej tu wyczuć, dotknąć ni zbadać,
a mówią przecież, że wszystko się z niej musi składać.
Proszę, nie odchodź, gdy dzień nowy znów nadejdzie,
prawdziwe słońca bez twej obecności nawet nie wzejdzie,
bez ciebie już wolę w głąb nieba skoczyć,
żadnej już walki ze światem nie mogę stoczyć.
Piękny wiersz, Kate. Zdecydowanie więcej powinno powstawać takich, w których ludzkie uczucia zostają opisane w sposób dosłowny i nieudawany. Cudowne metafory, świetne rymy. Jednym słowem: super!
OdpowiedzUsuńBardzo, bardzo ładny wiersz. To, co najbardziej mi się w nim podoba, to ta bardzo dobrze przemyślana kompozycja i anafory na początku każdej strofy wiersza, co tylko nadało mu takiej niesamowitej magii i sprawiło, że podkreśliłaś, co jest w nim najważniejsze.
OdpowiedzUsuńTen wiersz jest po prostu genialny, ja w ogóle jestem pod ogromnym wrażeniem twoich umiejętności poetyckich i tego genialnego kunsztu literackiego, którym ciągle się posługujesz. Wprost idealny w ten wtorkowy wieczór :-)
OdpowiedzUsuńNaprawdę bardzo rzadko mnie "muruje", kiedy czytam jakiś wiersz, z reguły staram się panować nad emocjami jakie towarzyszą mi, gdy czytam coś z waszego bloga, ale "Wrzeciono" przyprawiło mnie dosłownie o przyjemne dreszcz. Nawet słowo perfekcja wydaje się nie oddawać tego, co ty w tym wierszu zawarłaś. Słowa: "(...) tęsknota czasem też dobro przynosi,
OdpowiedzUsuńtęskniąc wielu trosk się do innych nie zanosi." są chyba najpiękniejszymi słowami dotyczącymi tęsknoty za drugim człowiekiem. Cudo!