166. "Rany"

"Rany"

Kropla wiosennego deszczu subtelnie i powoli zsunęła się z zielonego liścia upadając, na zwilżoną rosą soczystą trawę. Prawie niewidzialna mgła utrzymująca się nisko nad ziemią utworzyła kruchą sieć. Drzewa i kwiaty tworzyły cichą symfonię poruszającą się to na prawo, to na lewo. Nie ciesząc się przestrzenią wokół niej, przemierzała bezkresną drogę z oczami przemoczonymi łzami, które wsiąkały w jej biały i zniszczony sweter. Była obdarta z marzeń i nadziei, która wypadła z jej plecaka gdzieś po drodze. Wyśniła sobie piękne życie, którego nigdy nie udało jej się przeżyć. Wszystko, co kiedyś było ważne, dziś już się nie liczyło. Czuła odrazę do świata i wszystkich stworzeń, które stąpały po ziemi. Ludzie ją zranili i odeszli, pozostawiając samą jak chorągiewkę ustępującej ogromnej sile wiatru. Była upadłym aniołem z ukrytymi gdzieś głęboko skrzydłami, które nie umiały latać.  Głosy magicznych istot w jej głowie powoli doprowadzały ją do śmierci. Każdego dnia wiązała na swojej drodze niewidzialną pętlę, którą bardzo bała się zacisnąć. Nie wiedziała, czym jest szczęście. Było to dla niej aż tak nieznane uczucie, że nie potrafiła podać nawet definicji tego słowa.

 „Zamknij oczy i pomyśl o czymś miłym” – powtarzała sobie każdej nocy. Ale zaraz potem przychodziły wspomnienia, które właśnie wtedy bolały najbardziej. Żyła, choć tak naprawdę kolor okularów przez jakie patrzyła, barwiły świat na czarno. Ból przeszywający ją od środka był tak silny, że nie widziała sensu stawiania kolejnych kroków. Była osobą, która przez cały czas myślała o śmierci. Grała w taką rosyjską ruletkę, w którą była uwikłana sama ze sobą. Jej życie było smutne. Jej świat był smutny. Nie chciała się oszukiwać. Cokolwiek dobrego przydarzyło się jej w życiu nie zostawało u niej na dłużej. Wciąż przychodziły do niej koszmary. Ona biegnąca środkiem ulicy ubrana w białe poplamione krwią szaty. I samochód, który prowadził ją do miejsca, którego nie znała. Wiedziała dobrze, że nie ma ludzi szczęśliwych. Są tylko tacy, którzy ich udają.  Próbują się dopasować do tego świata i tak na darmo. Stanęła na szczycie wielkiego wzniesienia. 

Niewidzialna postać złapała ją za rękę, ciągnąc w dół. „Chodź za mną” wyszeptała. A ona w swej naiwności skoczyła.