159. "Wiolonczela" Rozdział VI

 - Czym jest wojna?

 - Cóż, jakby to tobie wytłumaczyć… Wasza wioska jest pokojem. Dobrem…

 - …szaleńczo nudnym dobrem…

 - …ale to nie zmienia faktu, że nim jest. Wojna jest przeciwieństwem waszej wioski.

**

Matula krzątała się w kuchni. Mam wrażenie, że odkąd gościłyśmy u siebie Piotra, zaczęła się bardziej starać. Ja, wraz z naszym współlokatorem, siedziałam w mym małym więzieniu i rozmawiałam. Rozmawialiśmy praktycznie o wszystkim. O zwierzętach, roślinach, ludziach z naszej wioski i… Spoza niej. 

Jak się okazało (przynajmniej tak sądzi Piotr), poza moim małym światkiem żyją inni ludzie. Są tacy, jak ci w naszej wiosce. No może oprócz tego, że część ludzi z piotrowych opowieści jest zła. Źli ludzie… Pamiętam, jak kiedyś nasza sąsiadka, pani Elizaveta, wyzywając ojca Samuela, nazwała go złym człowiekiem.

Westchnęłam cicho, opierając twarz na dłoniach.

 - Piotrze…

 - Tak?

 - A tak właściwie, to co jest twoim hobby?

Spojrzał na mnie i w skupieniu wpatrywał się tak w moją twarz. Przez jakiś czas miałam wrażenie, że ktoś wypisał na moim czole jego ulubione zajęcia… Po chwili zastanowienia, w końcu się odezwał:

 - Miałem wiele zainteresowań. Wiadomo, sport, spotkania ze znajomymi, książki… Ale chyba najbardziej kochałem wiolonczelę-…

 - Wiolonczelę?

 - Tak, wiolon-…

 - A co to takiego ta „wiolonczela”?

 - Hm… - pogładził się palcem po brodzie, rozglądając wkoło. Gdy napotkał wzrokiem kartki i ołówek na moim stole, od razu zerwał się do nich i czym prędzej zabrał za szkicowanie. Zaciekawiona powoli zgramoliłam się z łóżka i podeszłam bliżej, chcąc ujrzeć jego dzieło.

Piotr narysował (raczej nie miał artystycznych uzdolnień…) dziwny przedmiot. Do tej pory nie widziałam niczego podobnego. Wyglądem przypominało to wypełnioną ósemkę z przyczepioną do niej deską, z dwoma poziomymi kreskami.

 - To są struny, tutaj ślimak, gryf, nóżka… - wymieniał, kreśląc ołówkiem kolejne krzywe linie - …no i tak ogólnie prezentuje się wiolonczela. Cudo, prawda?

 - Taaaak, cudo… - przysłoniłam usta dłonią, nie chcąc zdradzić mojego rozbawienia. „Artysta” był wielce dumny ze swego najnowszego dzieła.

 - Wiolonczela, czyli instrument cudo. Daje nam cudowną muzykę, anielską. – rozmarzony westchnął cicho, przejeżdżając palcami po kartce – Szkoda, że nie mogłem jej zabrać ze sobą.

 - Dlaczego zostawiłeś ją w domu?

 - Cóż… Jest trochę… Za duża. Zabieranie jej ze sobą na wojnę nie byłoby dobrym pomysłem.

 - Ale przecież już uciekłeś od wojny, mógłbyś ją przynieść i mi pokazać!

Jego oczy zdawały się spochmurnieć, błękit nagle zszarzał.

 - Ja uciekłem od wojny, ale to nie znaczy, że wojny już nie ma.

**

 Ile to już minęło, odkąd Piotr zamieszkał w naszym domu? Sama nie wiem. Ale śnieg już dawno został zastąpiony zielenią. Teraz mogłam częściej cieszyć się naturą, wychodząc na spacery, nawet i parę razy w ciągu dnia. Moja znajomość z Piotrem dała mi więcej sił do życia, pokazała, że jednak się nie myliłam, że coś tam jest. Nie ważne, że nie mogę tego sama zobaczyć. Ważne, że nie przestałam w to wierzyć, mimo wszystkich nagan ze strony Matki.

Tego dnia wybraliśmy się na… Jak to mama nazwała? Ach tak, piknik. Na początku mieliśmy pójść we trójkę, ale tuż przed wyjściem zrezygnowała. Z uśmiechem stwierdziła, że powinniśmy spędzić więcej czasu, ja i Piotr.

Gdy tak siedzieliśmy otoczeni kwiatami i zielonością, a on opowiadał o swoim dzieciństwie, o tym, jak zniszczył ulubioną sukienkę swojej mamy i dostał za to niezłe lanie, zdążyłam uchwycić spojrzenie jego oczu. Teraz zdawało się jeszcze wspanialsze. Ten czas spędzony w naszej wiosce zdecydowanie mu pomógł. Najwyraźniej potrzebował tego ‘dobra’.

 - Coś się stało?

Jego głos wyrwał mnie z błękitnego transu i ściągnął z powrotem na ziemię. Najwyraźniej musiałam zbyt intensywnie wpatrywać się w jego oczy i zapomniałam o wszystkim wkoło. Ale co miałam na to poradzić, ten odcień przyciągał mnie jak nic innego…

Już bardziej przytomna, zaczerwieniłam się z zawstydzenia i odwróciłam buzię w inną stronę, nie chcąc pokazać po sobie emocji. Blondyn roześmiał się pogodnie.

 - Spokojnie, nie musisz się tak stresować. Jeśli nudzą cię moje opowieści, mogę zamilknąć. – odezwał się, przymrużając z lekka oczy.

 - A-a-ależ n-nie, są b-bardzo c-c-ciek-kawe i-i… - jąkałam się straszliwie, wstrząsana emocjami. Do tej pory nie zdarzało mi się tak bardzo przejmować czyjąś opinią na mój temat.

 - Miło mi to słyszeć. Wielce miło.

Poczułam, jak coś delikatnie muska moją dłoń. Kątem oka zerknęłam w jej stronę i ujrzałam tam nie jedną, a dwie dłonie. Z czego ta druga nie należała do mnie, tylko… Do Piotra.

 - Cz-czy m-mogłabym…? – spytałam niepewna, zerkając to na niego, to na moje drżące palce. Uśmiechnięty pokiwał głową, a ja, starając się nie telepać, koniuszkiem palca musnęłam jego dłoń. Nie wiedziałam, co powinnam robić dalej, ale najwyraźniej ręka chciała mi pomóc i zdecydować za mnie. W powolnym tańcu tych niewinnych zetknięć, nasze dłonie złączyły się, wtulone w siebie z czułością. 

 ~Victoria Blanc