66. "Uniesienie"

"Uniesienie"

skrzydła ponad ziemię porywają

tumany kurzu się wkoło wzbijają

nagle znikają ciążące zasady

w dole zostają pola i sady

wstecz już nie patrzy człowiek radosny

powoli odchodzi w powiewie wiosny

w powietrzu jak pióro nagle się czuje

co nic do życia nie potrzebuje

bo teraz- za późno na wszelkie żale

wszystkie problemy stały się małe

unosząc się jak balon w przestworzach

tonąc w podniebnych, niebieskich morzach

nie ma co wracać- na dole nic nie ma

już nie potrzeba oddechu do istnienia

na miękkiej chmurze się zaraz położę

i na wieki hołd niebu swoim życiem złożę

~ Victoria Blanc